Tourtweet 19e, 20e en 21e etappe. De favorieten winnen (25 juli 2011)

Bij de foto’s.

Bovenste foto:

Contador ging al op de eerste klim van de dag in de aanval. Andy Schleck en Cadel Evans sprongen mee. Evans was nog niet goed en samen met materiaalpech kwam hij op achterstand over de Telegraphe en Galibier. In de afdaling kwam iedereen echter weer bij elkaar.  Op de flank van de Alpe d’Huez viel voor het eerst deze tour Evans ook aan. Hij kwam niet weg. Dat lukte wel weer Contador. Alleen kwam hij nooit ver voor en verloor hij in de finale van de jonge Fransman Rolland, de uiteindelijke winnaar van de Witte trui. Andy Schleck en Cadel Evans komen tegelijk binnen. Wel eindelijk Voeckler op afstand. Andy nu in het geel, maar met geringe voorsprong op de betere tijdrijder Evans.

NOOT: De vele Nederlandse renners die op achterstand reden, zeiden genoten te hebben van het enthousiaste publiek op de Alpe d’Huez. Zeker in de geheel oranje bocht 7. De strijders vooraan kijken hier waarschijnlijk anders tegenaan. Vaak zagen zij amper waar zij heen moesten rennen en zeker meerennende toeschouwers zouden verboden moeten worden. Terecht gaf Contador een van hen een rechtse directe. Mooi vond ik trouwens de opmerking van de Belgische commentator toen hij op de Galibier Gesink al vroeg zag afhaken: “Het zal lang wachten worden daar in bocht 7!”

Middelste foto:

De broertjes hadden het tijdrit-circuit niet vantevoren verkend. Evans wel door in de Dauphine Libere mee te rijden. Hij wist overal de perfecte lijn te vinden. Nergens verloor hij onnodig snelheid. Halverwege was hij de broertjes Schleck dan ook al ruim gepasseerd. Hij eindigde uiteindelijk als tweede in de tijdrit achter de Duitse specialist Tony Martin. Het geel was die avond voor hem en de voorsprong zo groot dat de laatste etappe zoals bijna altijd een show-etappe zou worden met een sprint op het eind.

Onderste foto:

In de laatste etappe, die eindigde met een aantal rondjes over de Champs Elyssees in Parijs, eindige zoals elke vlakke etappe deze Tour; met een eindsprint. En zoals gebruikelijk werd deze met speels gemak gewonnen door Mark Cavendish die daarmee ook het Groen mee naar huis mocht nemen. Het was trouwens voor het eerst dat hij in Parijs de Groene trui in ontvangst mocht nemen.

Conclusie:

De Tout de France 2011 kreeg de winnaar die velen na de eerste etappes verwachtten: Cadel Evans. De meeste etappes waren zoals verwacht voor supersprinter Cavendish. De Hollanders spelen weer geen rol van betekenis. De beste Nederlander was debutant Rob Ruijgh die favoriet Robert Gesink ruim achter zich liet. Deze korte conclusie zou kunnen duiden op een saaie Tour. Dankzij aanvallen van Andy Schleck en Alberto Contador in de laatste bergetappes was dat het gelukkig niet. volgend jaar weer zo spannend?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tourtweet 17e etappe; Afdalen is een vak apart (21 juli 2011)

Bij de foto:

Gele truidrager Thomas Voeckler wordt weer op zijn fiets geholpen. Hij is in de afdaling van de Cote de Pramartino uit de bocht gevlogen. Gelukkig bevond zich daar een terras van een huis en niet een genadeloze afgrond. Nu bleef zijn verlies op de favorieten beperkt tot een kleine halve minuut. Aan de vooravond van de Koninginnerit van deze Tour, met aankomst op de honderdjarige Galibier, blijft het geel om zijn schouders.

Voor hem daalden de Spanjaarden Contador en Sanchez het beste af. Helaas liepen de laatste kilometers te vlak om vooruit te blijven. De broers Schleck en Cadel Evans wisten hen vlak voor de finish te achterhalen.

Minuten eerder was Boason Hagen, de andere Noor (er doen slechts twee Noren mee aan de Tour) als eerste over de streep gegaan. Gevolgd op 40 seconden door onze landgenoot Bauke Mollema. Eindelijk weer eens een Nederlander vooraan in de bergen. De grote vraag blijft; “Krijgen we Robert Gesink nog te zien?” Het antwoord kwam gisteren eigenlijk al toen op teletekst stond te lezen dat hij niet zal starten in de criteriums na de Tour.

 

 

 

Tourtweet 12e etappe; Neerlands Hoop (15 juli 2011)

Bij de foto:

Johnny Hoogerland probeerde op de eerste beklimming van de dag naar La Hourquette d’Ancizan zijn bollentrui te verdedigen. Dapper ging hij in de aanval in een poging bij de kopgroep van dat moment te geraken. Helaas kwam hij er al snel achter dat zijn benen nog niet zo gezond zijn als zijn hoofd wil doen geloven. Uiteindelijk zou hij bijna 25 minuten verliezen.

Na Erik Breukink (ooit 3e), Peter Winnen (ooit 4e) en Michael Boogerd (ooit 5e) droomt Nederland weer van een Nederlandse Tourwinnaar. Robert Gesink werd vorig jaar 6e en dit jaar was de Raboploeg zo samengesteld dat hij hoe dan ook op het podium in Parijs zou belanden. Het liefst natuurlijk in het geel. De witte trui had hij alvast aangetrokken. Maar na een paar kilometer klimmen op de daar nog beboste flanken van Tourmalet ging het al mis. Gesink moest lossen en stuurde zijn helpers weg. Ook met hun hulp zou hij niet sneller omhoog komen vandaag. Met een achterstand van bijna 18 minuten verdween de hoop op de opvolging van Joop Zoetemelk in de mist van de Pyreneeën. Het wit werd geen geel, maar verbleekte jammerlijk.

Dan is er nog Rob Ruijgh. Tijdens het NK een week voor de Tour al de onvermoeibare hulp van Pim Ligthart die aan het eind van die dag het rood-wit-blauw mocht aantrekken. In deze Tour is hij onopgemerkt de beste Nederlander. Hopelijk krijgt hij de komende dagen de aandacht die hij verdient. Zeker nu de held en de favoriet in de bergen moeten afhaken.

Tourtweet bij de foto: 5e etappe (7 juli 2011)

Bij de foto;

De gehavende Tom Boonen klampt aan bij ploeggenoot Addy Engels. Deze probeert zijn kopman voor de tijdslimiet binnen te loodsen. Ruim dertien minuten na de winnaar van de 5e etappe, de Brit Cavendish, komen zij over de finish. Op tijd.

“Valpartijen horen bij de Tour,” hoor ik mijn minst favoriete tourcommentator zeggen. Ze komen veel voor. Of ze er ook bijhoren vraag ik mij af. Veel valpartijen zijn volgens mij vermijdbaar. Minder renners over Frankrijks groene wegen. Waar rare rotondes en verkeersdrempels vaak verantwoordelijk zijn voor een toename van de vermijdbare valpartijen. De altijd aanwezige hektiek. Waar is de wandeletappe gebleven? Twee man met twaalf minuten voorsprong en de rest die strijdt om de kruimels. Zelden komt het nog voor.

“Vroeger was alles beter.” Is dat wel zo? De kijker krijgt nu elk beeld van de renners te zien. Van start tot finish. Van plas tot eindspurt. Daardoor vallen de tuimelingen ook meer op. Decennia geleden hoorden wij pas van valpartijen als het echt dramatisch was. De kleine valpartijen bleven buiten beeld.

“Zeventig meter viel ik diep, mijn hart stond stil, maar mijn Pontiac liep …” werd zelfs een marketingslogan na de valpartij van Wim van Est. De eerste Nederlandse gele truidrager kwam 60 jaar geleden in de afdaling van de Aubisque in een ravijn terecht. Met aan elkaar geknoopte fietsbanden werd hij redelijk ongeschonden naar boven getakeld.

Andere valpartijen liepen minder goed af. De bekendste is natuurlijk die van Fabio Casartelli in 1995. In de afdaling van de Portet d’Aspet kwam hij dodelijk ten val. Dit was pas de tweede dodelijk val in de Tour. In 1935 was de Spanjaar Francisco Cepeda vlakbij Bourg d’Oisans zwaar ten val gekomen. Drie dagen later overleed hij aan het bij de val opgelopen hoofdletsel.

Er zijn echter ook valpartijen die carrières hebben geknakt. Een van de grootste Franse talenten uit de 50-er en 60-er jaren, Roger Riviere kwam in 1960 zo zwaar ten val dat hij de rest van zijn leven verlamd was.  Hier vind je een overzicht van enkele opmerkelijke valpartijen in de Tour de France.

Ik wil hier ook een valpartij noemen die niet in de Tour plaatsvond. Die van Joop Zoetemelk in 1974 in de Midi Libre. In de kracht van zijn carrière was hij bijna een jaar uitgeschakeld. Vele kenners zijn ervan overtuigd dat hij na de overwinning in Parijs-Nice dat jaar, de Tour ook zou gaan winnen. En daar waarschijnlijk de komende jaren zou gaan heersen. Hij kwam weliswaar sterk terug, maar pas in 1980, dankzij de overstap naar de Ploeg Post, wist hij zijn enige Tour te winnen. Zijn bijnaam ‘Eeuwige Tweede’ werd hierdoor ook een beetje een geuzennaam.

Hopelijk is de valpartij van gisteren waarbij Robert Gesink gewond raakte niet beslissend. En krijgt na Jan Janssen in 1968 en Joop Zoetemelk  in 1980 Nederland eindelijk weer een tourwinnaar.

Tourtweet bij de foto; 2e etappe (4 juli 2011)

Bij de foto:

Team Saxo Bank Sungard. Binnen het huidige systeem is de ploegentijdrit de meeste eerlijke vorm van wielrennen.

De meeste ploegen zijn zo samengesteld dat een renner op verschillende terreinen drie weken lang kan worden geholpen. Om die ene renner zo hoog mogelijk in Parijs te laten eindigen. Bij de Rabobank-ploeg rijdt iedereen in dienst van Robert Gesink. Heel Nederland hoopt dat hij de opvolger wordt van Joop Zoetemelk die als tweede en laatste Nederlander in 1980 de Tour won (Twaalf jaar daarvoor was Jan Janssen in 1968 de eerste Nederlandse Tourwinnaar). Dit jaar zijn er zelfs geen echte sprinters meegegaan om op het vlakke een etappezege te boeken.

In een tijdrit is de wielrenner op zichzelf aangewezen. Kan hij nergens even bijkomen. Nooit blijven plakken in de slipstream van een concurrent. Maar kan hij ook niet de hulp inroepen van een ploeggenoot. Deze hulp van ploeggenoten maakt de ploegentijdrit tot de eerlijkste vorm van wielrennen binnen het huidige ploegensysteem. Als het weer tenminste niet verandert.