De Tour van 1914. Een eerbetoon in 15 etappes, deel 11

11^e etappe  Grenoble – Genève over 325 km (18 juli 1914)

In de Nederlandse kranten duikt de naam op van de Franse socialist Jean Jaurès. Samen met collega Edouard Vaillant roept hij op tot een algemene staking om de dreigende oorlog te voorkomen. Jean Jaurès is een pacifist die via diplomatie probeert een oorlog te voorkomen. Zo pleit hij voor een Duits-Frans bondgenootschap. Hij heeft de oorlog echter niet kunnen voorkomen omdat hij op 31 juli dat jaar, vijf dagen na de Tour in een Parijs café wordt vermoord door de Franse nationalist Raoul Villain. De ironie wil dat deze na de oorlog wordt vrijgesproken omdat hij de natie een grote dienst had bewezen. “Zonder de moordaanslag op Jean Jaurès had Frankrijk nooit de oorlog kunnen winnen,” staat er in zijn vonnis te lezen.

Ondanks de vele kleine berichten waaruit blijkt dat er oorlogsvoorbereidingen worden getroffen, lijkt nog niets erop dat over twee weken de lont ook echt wordt aangestoken. Er zijn zelfs nog optimistische berichten. “Servië geeft toe,” staat er boven een bericht over het plotse terugroepen door Belgrado van de Servische gezant te Constantinopel. Voor Oostenrijk-Hongarije is deze gezant, Georgewitsj een van de mannen achter de Groot-Servische propaganda. Dat is op dit moment in de ogen van Wenen het grootste gevaar op oorlog. De renners in de Tour hebben op dat moment andere zaken aan hoofd.

De winnaars

Vandaag staat de zwaarste Alpenetappe op het programma. Met onder andere de Col des Aravis, Col du Lautaret en daarachter de Col du Galibier, de klassieke berg in de Alpen. Hoewel Henri Pelissier tijdens de beklimming van deze laatste col een paar keer moet afstappen, slaagt hij er telkens weer in Philippe Thys weer bij te halen. Ondanks zijn ruime achterstand hoopt hij de Belg nog voor Parijs in te halen. Samen met Gustave Garrigou, die in de afdaling van de Aravis valt en bij Annecy lek rijdt, maar steeds weer aansluit, fietsen ze richting Genève. De laatste keer dat Garrigou het duo weet te achterhalen is zeven kilometer voor de finish. De winnaar van de Tour van 1911 heeft dan zelfs nog energie over om de sprint aan de boorden van het meer van Genève te winnen. Het is zijn achtste en allerlaatste etappeoverwinning in de Tour de France. Garrigou overleeft de Eerste Wereldoorlog, maar hij zal daarna nooit meer op de fiets stappen. Naast zijn Tourzeges wint hij tijdens zijn carrière ook Milaan – San Remo (1911) en de Ronde van Lombardije (1907). Garrigou stijgt door zijn overwinning naar de 5^e plaats. Veel hoger zal hij niet komen omdat de nummer vier, de Belg Jean Rossius, bijna twee uur op hem voor ligt. Ook de top drie lijkt, ondanks het extra tijdverlies van Jean Alavoine vast te liggen. Thys leidt nog altijd met ruim een half uur voorsprong op Pelissier.

De verliezers

Ondanks de zwaarte van de etappe zijn er vandaag slechts twee uitvallers. Een van hen is de 24 jarige Pierre Vugé. Als Pierre Eugène Vugé wordt hij op 7 december 1889 in het 19^e arrondissement van Parijs geboren. Hoewel hij in 1914 as eerstejaarsprof is, rijdt hij al voor de commerciële ploeg La Française – Hutchinson. In zijn eerste jaar rijdt hij al in een ploeg met grote namen als Octave Lapize en Charles Crupelandt. Zij zien in hem een veelbelovende renner. Helaas heeft hij dat deze Tour nog niet waar kunnen maken. Zijn hoogste klassering is een 40^e plaats in de 10^e etappe op ruim twee uur en 20 minuten achter winnaar Henri Pelissier. Op het vlakke kan hij de achterstand nog redelijk beperkt houden, maar in de bergen verlies hij steevast meer dan twee uur. Maar hij is nog jong en kan nog veel leren. Als de oorlog niet tussenbeide was gekomen. Hij wordt soldaat 1^e klasse bij het 65^e Bataljon Jagers (65^e bataillon de chasseurs à pied). Aan het eind van de oorlog, op 10 september 1918, overlijdt hij een tiental kilometer achter de Somme, in het plaatsje Thoix aan de gevolgen van een ziekte die hij gedurende de oorlog heeft opgelopen. Pierre Vugé wordt 28 jaar en het Tourpeloton zal nooit weten of hij zijn verwachting zou  waarmaken.

 

Ik heb heel veel gehad aan:

de site Renners in de Grote Oorlog

het boek: The Shattered Peloton: The devastating impact of world War I on the Tour de France (Graham Healy)

Eugene Christophe, drie keer is…

Chris Froome en Alberto Contador zijn DE pechvogels van de Tour van 2014. Dat pech nog groter kan worden, blijkt uit het verhaal van een van de grootste Tourrenners die nooit de Ronde van Frankrijk won; Eugene Christophe.

Pech

Een jaar nadat hij tweede was geworden in de Tour van 1912 is Eugene Christophe de grote favoriet voor de eindzege van de Ronde van Frankrijk van 1913. In de zesde etappe lijkt Christophe een geslaagde greep naar de macht te doen. De winnaar van het jaar ervoor, Odile Defraye moet door uitputting opgeven en samen met diens landgenoot Thys gaat Christophe op de flanken van de Tourmalet in de aanval. Vlak voor de top wordt hij door een onoplettende chauffeur licht aangetikt* en komt hij ten val. Even voelt hij aan zijn benen en zijn schouders. Zelfs geen schrammetje. Opgelucht wil hij weer op zijn fiets stappen. Dan ziet hij dat zijn voorvork is gebroken. In die tijd stond er dan geen nieuwe fiets klaar. Mankementen aan de fiets moesten eigenhandig worden gerepareerd. Niemand, maar dan ook niemand mocht een helpende hand aanbieden. Ieder andere wielrenner zou hier hebben opgegeven. Zo niet Eugene Christophe. Met de kapotte fiets aan de hand loopt hij bijna 15 kilometer naar het dichtstbijzijnde gehucht, Sainte-Marie-de-Campan. Hier gaat hij in de plaatselijke smederij aan de slag. Als hij op een gegeven moment met de vork in de ene hand en de zware hamer in de andere, de blaasbalg even door het zevenjarige zoontje van de smid laat bedienen, krijgt hij prompt een tijdstraf van tien minuten van de oplettende official die alles goed in de gaten houdt. Na een kleine vier uur is hij eindelijk klaar. De smid geeft hem nog een homp brood mee en Christophe legt de resterende kilometers naar Luchon fietsend af. De Tourzege kan hij dit jaar vergeten. Die ging uiteindelijk naar zijn medevluchter Philippe Thys.

 

Pecher

In juli 1919, slechts een goed half jaar na de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog** trok het peloton alweer door Frankrijk. De kapotte wegen waren nog niet hersteld en aan alles was een tekort, zoals bijvoorbeeld aan kleurstoffen. De renners droegen bijna allemaal dezelfde grijze truien. Om de Tour toch wat kleur te geven werd aan het begin van de elfde etappe, terwijl het peloton zich voor Café de L’Ascenseur in Grenoble klaarmaakte voor de etappe van die dag, de allereerste gele trui uitgereikt aan de leider in het algemeen klassement. Even vroeg de gelukkige renner, Eugene Christophe zich af of hij hier wel zo blij mee moest zijn. Achter zich hoorde hij sommige toeschouwers al lachend “Canarie!”*** scanderen. Met nog vijf etappes te gaan leek het er wel op dat hij eindelijk als winnaar in Parijs zou aankomen. Tijdens de veertiende etappe van Metz naar Duinkerken rijdt het peloton door het deel van Frankrijk dat het meest gehavend uit de strijd is gekomen. Bij Valenciennes, op het enige stukje kasseien die dag, slaat voor Christophe toch het noodlot toe. Voor de tweede keer in zijn carrière breekt zijn voorvork. Henri Desgrange schreef later in l’Auto: “Het lijkt alsof uit de gebroken snaren van de machtige lier de finale misère klinkt.” Nu hoeft Christophe maar een paar honderd meter te lopen en duurt het herstel slechts een kleine twee uur. De tourzege zat er helaas niet meer in. Christophe werd nog wel derde achter de Belg Firmin Lambot en zijn landgenoot Jean Alavoine.

 

Pechst

Getooid met een grote snor en inmiddels 37 jaar oud deed Eugene Christophe bij de Tour van 1922 zijn bijnaam ‘De Oude Galliër’ alle eer aan. Maar ondanks zijn leeftijd streed hij nog vooraan mee. Wanneer het peloton de Alpen in trekt, staat hij fraai derde en stiekem droomt hij van de gele trui. In de afdaling van de Galibier gaat het echter weer mis. Voor de derde keer breekt zijn vork. Dit keer vervolgt hij de etappe op de loodzware fiets van een plaatselijke pastoor. Toch komt hij op grote afstand binnen en bleef de eindzege in de Tour een nooit uitkomende droom. Voor de tweede keer profiteerde de Belg Lambot onbedoeld van deze grote pech. Christophe besefte dat hij in 1912 het dichtst bij de eindzege was. Dat was het laatste jaar dat de winnaar via een puntentelling werd vastgesteld. Als er toen naar de tijdsverschillen was gekeken, dan was die Tour gewonnen door hem; Eugene Christophe.

 

* Er doen ook verhalen de ronde dat de aanrijding is verzonnen door Peugeot om de slechte staat van haar fietsen te verbloemen.

** Christophe heeft de hele oorlog gediend in een fietsbataljon. Hij was een van de weinige gelukkige wielrenners die de oorlog overleefde.

*** Het is de vraag of de bijnaam van Eugene Christophe, Cri-Cri alleen afkomstig was van zijn achternaam. Voor Franse kinderen is ‘cricri’ de koosnaam voor kanarie.

Tourtweet 19e, 20e en 21e etappe. De favorieten winnen (25 juli 2011)

Bij de foto’s.

Bovenste foto:

Contador ging al op de eerste klim van de dag in de aanval. Andy Schleck en Cadel Evans sprongen mee. Evans was nog niet goed en samen met materiaalpech kwam hij op achterstand over de Telegraphe en Galibier. In de afdaling kwam iedereen echter weer bij elkaar.  Op de flank van de Alpe d’Huez viel voor het eerst deze tour Evans ook aan. Hij kwam niet weg. Dat lukte wel weer Contador. Alleen kwam hij nooit ver voor en verloor hij in de finale van de jonge Fransman Rolland, de uiteindelijke winnaar van de Witte trui. Andy Schleck en Cadel Evans komen tegelijk binnen. Wel eindelijk Voeckler op afstand. Andy nu in het geel, maar met geringe voorsprong op de betere tijdrijder Evans.

NOOT: De vele Nederlandse renners die op achterstand reden, zeiden genoten te hebben van het enthousiaste publiek op de Alpe d’Huez. Zeker in de geheel oranje bocht 7. De strijders vooraan kijken hier waarschijnlijk anders tegenaan. Vaak zagen zij amper waar zij heen moesten rennen en zeker meerennende toeschouwers zouden verboden moeten worden. Terecht gaf Contador een van hen een rechtse directe. Mooi vond ik trouwens de opmerking van de Belgische commentator toen hij op de Galibier Gesink al vroeg zag afhaken: “Het zal lang wachten worden daar in bocht 7!”

Middelste foto:

De broertjes hadden het tijdrit-circuit niet vantevoren verkend. Evans wel door in de Dauphine Libere mee te rijden. Hij wist overal de perfecte lijn te vinden. Nergens verloor hij onnodig snelheid. Halverwege was hij de broertjes Schleck dan ook al ruim gepasseerd. Hij eindigde uiteindelijk als tweede in de tijdrit achter de Duitse specialist Tony Martin. Het geel was die avond voor hem en de voorsprong zo groot dat de laatste etappe zoals bijna altijd een show-etappe zou worden met een sprint op het eind.

Onderste foto:

In de laatste etappe, die eindigde met een aantal rondjes over de Champs Elyssees in Parijs, eindige zoals elke vlakke etappe deze Tour; met een eindsprint. En zoals gebruikelijk werd deze met speels gemak gewonnen door Mark Cavendish die daarmee ook het Groen mee naar huis mocht nemen. Het was trouwens voor het eerst dat hij in Parijs de Groene trui in ontvangst mocht nemen.

Conclusie:

De Tout de France 2011 kreeg de winnaar die velen na de eerste etappes verwachtten: Cadel Evans. De meeste etappes waren zoals verwacht voor supersprinter Cavendish. De Hollanders spelen weer geen rol van betekenis. De beste Nederlander was debutant Rob Ruijgh die favoriet Robert Gesink ruim achter zich liet. Deze korte conclusie zou kunnen duiden op een saaie Tour. Dankzij aanvallen van Andy Schleck en Alberto Contador in de laatste bergetappes was dat het gelukkig niet. volgend jaar weer zo spannend?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Tourtweet 18e etappe: Plan Broertjes slaagt (bijna) (22 juli 2011)

Bij de foto:

Hier zien we een onderdeel van het Masterplan van de Broers Schleck en hun ploeg. Maxime Montfort die met de wind tegen aan de groep sleurt waarin ook zijn kopman Andy Schleck zich bevindt. Als enige van de favorieten.

Al vroeg die dag ontstond er een kopgroep van 19 man. Onder hen twee ploegmakkers van Frank & Andy; Joost Posthuma en Maxime Montfort. Tijdens de beklimming van de tweede berg van die dag, de Col d’Izoard, werd die kopgroep steeds kleiner. Een paar kilometer onder de top moest Pothuma uiteindelijk lossen. Een tiental seconden later demarreerde Andy Schleck uit de groep met favorieten. Een ploeggenoot van Voeckler probeerde te volgen. Toen hij zag dat zijn kopman bleef zitten, staakte hij zijn inspanningen. In korte tijd nam Andy een voorsprong van bijna twee minuten. Onderweg kon Posthuma hem nog een paar honderd meter klimwerk uit handen nemen.

Hij bereikte uiteindelijk alleen de top vlak achter de kopgroep die de Kazach Iglinski had moeten laten gaan. Samen met de kopgroep dook Andy het dal in. Hier stond de wind pal op kop. Dankzij het werk van Montfort en ook Devenijns kwam Andy deze kilometers goed door en kon hij zijn voorsprong zelfs uitbreiden tot drie minuten aan de voet van de Galibier.

Vanwege onenigheid in de achtervolgende groep, Cadel Evans vroeg tevergeefs om hulp, liep de voorsprong op naar ruim vier minuten. Andy Schleck was ondertussen alleen vooraan komen te zitten. Uiteindelijk besloot Evans alleen de kastanjes uit het vuur te halen. Met het risico dat een Spaanse coup hem als huilende derde op de flanken van de Galibier zou achterlaten. De voorsprong kroop terug. Een paar seconden per kilometer. De etappezege en het geel leken voor de Luxemburger.

Tot het laatste deel naar de top. De benen van Andy waren al boven. Zijn hoofd kon ze niet overtuigen dat ze nog twee kilometer door moesten. Met gebalde vuisten, maar totaal kapot kwam hij over de meet. Daarachter trok Evans door. Weliswaar met Voeckler en Frank Schleck in zijn wiel, maar met een geloste Contador op afstand. Op ruim twee minuten kwamen zij uiteindelijk over de finish. Andy had zijn verlies van twee dagen daarvoor op Evans ruimschoots goedgemaakt. Alleen Voeckler hield nog 15 seconden over om het geel ook nog naar Alpe d’Huez te mogen dragen. Weer iets dichter bij Parijs.

De Tour blijft spannend. Maakt Andy Schleck die 15 seconden vandaag goed op de gele trui? Neemt hij nog extra afstand van Cadel Evans? Wordt vandaag de kaart Frank Schleck gespeeld? Of wint topfavoriet Evans morgen de tijdrit en de Tour?

 

 

Tourtweet 17e etappe; Afdalen is een vak apart (21 juli 2011)

Bij de foto:

Gele truidrager Thomas Voeckler wordt weer op zijn fiets geholpen. Hij is in de afdaling van de Cote de Pramartino uit de bocht gevlogen. Gelukkig bevond zich daar een terras van een huis en niet een genadeloze afgrond. Nu bleef zijn verlies op de favorieten beperkt tot een kleine halve minuut. Aan de vooravond van de Koninginnerit van deze Tour, met aankomst op de honderdjarige Galibier, blijft het geel om zijn schouders.

Voor hem daalden de Spanjaarden Contador en Sanchez het beste af. Helaas liepen de laatste kilometers te vlak om vooruit te blijven. De broers Schleck en Cadel Evans wisten hen vlak voor de finish te achterhalen.

Minuten eerder was Boason Hagen, de andere Noor (er doen slechts twee Noren mee aan de Tour) als eerste over de streep gegaan. Gevolgd op 40 seconden door onze landgenoot Bauke Mollema. Eindelijk weer eens een Nederlander vooraan in de bergen. De grote vraag blijft; “Krijgen we Robert Gesink nog te zien?” Het antwoord kwam gisteren eigenlijk al toen op teletekst stond te lezen dat hij niet zal starten in de criteriums na de Tour.