De wielrenner en zijn dochter

Het regent al drie dagen onafgebroken en zijn peloton is op weg van Arras naar Carency. Korporaal Francois Faber kijkt om zich heen. Volgens de kalender is het al bijna twee maanden lente. Hij merkt er niets van. De grauwheid die al ruim negen maanden over Noord-Frankrijk ligt, heeft ook hier het landschap in haar greep.

“Bent u dé Francois Faber?” vraagt de soldaat naast hem.

“Ja,” zegt hij kortaf.

“Jongens, dit is Francois Faber, de Tourwinnaar,” schreeuwt de soldaat enthousiast.

Een enkeling kijkt even om, maar de massa beweegt zich met dezelfde traagheid voort. Francois snapt dat wel. Er is slechts één ding belangrijk; overleven. De Tour de France die hij in in 1909 won, lijkt een eeuwigheid geleden. Ook de etappes die hij de laatste Tour won, kan hij zich amper nog herinneren. Niet lang daarna brak de Grote Oorlog uit. Hij denkt aan Michelle, zijn vrouw. Hij pakt voor de zoveelste keer de brief die zij hem een paar maanden geleden heeft geschreven. Na allerlei ditjes en datjes staat het helemaal onderaan: “Wij krijgen een kind!”

Drie weken na het uitbreken van de oorlog meldde hij zich bij het Vreemdelingenlegioen. Sinds die 22^e augustus 1914 heeft hij Michelle niet meer gezien. Ze was toen dus net zwanger. Hun kind kan nu elk moment worden geboren. Misschien is hij zonder het te weten al vader.

“Denkt u dat er dit jaar nog een Tour de France komt?” vraagt dezelfde soldaat die nog steeds naast hem loopt.

“Misschien,” zegt hij zachtjes terwijl hij naar beneden kijkt. Hij ziet de modderklodders als glimmende naaktslakken van zijn laarzen glijden. Ondertussen sijpelt het water langzaam langs zijn rug naar beneden. Aan de rillingen raakt hij nooit gewend. Hij hoopt ook dat de oorlog snel is afgelopen. Of hij dan weer op de fiets stapt weet hij nog niet. Op dit moment kan hij alleen maar aan morgen denken. Als de loopgraven weer voor enige tijd zijn thuis zullen zijn. De laatste keer verloor hij een paar van zijn beste soldaten. De meesten zonder hun vijand te hebben gezien.

De volgende ochtend wordt hij al vroeg wakker van het artilleriegebulder. Zij zitten nog in de achterste loopgraven. Na de eerste aanval die op deze artillerieaanval volgt, zal zijn peloton naar voren trekken. De volgende aanval is dan voor zijn peloton. Waarschijnlijk ergens vanmiddag. Hij gaat naar buiten en loopt gebukt door de loopgraaf. Ook hier moeten ze oppassen voor Duitse sluipschutters. Hij ziet dat zijn soldaten zich ook aan het klaarmaken zijn. Hij wil net de soldaat die gisteren naast hem liep aanspreken als hij zijn naam hoort roepen. Op een drafje komt er een ordonnans op hem afgelopen.

“Korporaal Francois Faber?” vraagt de man als hij vlakbij hem tot stilstand komt.

“Ja, dat ben ik.”

“Een telegram voor u.” Met de motorhandschoen tussen zijn lippen haalt hij een papier uit zijn tas. “Alstublieft.” Hij wacht het dankjewel niet af, doet zijn handschoen weer aan en rent terug naar zijn motor.

Francois vouwt het telegram open en leest snel het bericht waar hij al dagen op hoopt.

“Ik heb een dochter!” roept hij uit. Met beide handen omhoog maakt hij een kleine vreugdesprong. Vrijwel tegelijkertijd klinkt er een droge knal. Als Francois weer terug op de grond komt, zakt hij direct door zijn knieën. Terwijl zijn rechterhand naar zijn borst gaat, valt hij voorover in de modder. Het telegram hangt als bevroren boven de loopgraaf.

Naschrift

Francois Faber was niet de enige Tourwinnaar die tijdens de Eerste Wereldoorlog sneuvelde. Ook zijn voorganger Lucien Petit-Breton en zijn opvolger Octave Lapize overleefden de Grote Oorlog niet.

 

Dit verhaal werd eerder gepubliceerd op http://www.schrijfbloq.nl

De Eerste Druk

Met een verbaasde blik houdt hij het boek in zijn hand. Zijn jarenlange zoektocht is ten einde.

Hij had ooit nog wel eens een goedkope herdruk gevonden. Maar diep van binnen had hij het zoeken naar die eerste druk al opgegeven. Tientallen zoekopdrachten hadden niets opgeleverd. Deventer bezocht hij iedere keer trouw. Meerdere keren per jaar ging hij naar Breedevoort. Elke keer als hij in Wales was, bracht hij meerdere dagen in Hay-on-Wye door. Hoewel het gros van de boeken hier Engelstalig is, heeft bijna elke winkel wel een paar planken Nederlandse literatuur. Bijna iedere boekhandelaar kende hem. Regelmatig kreeg hij een mail van een van hen dat ze een tweede of hogere druk hadden gevonden. In het begin sloten ze altijd af met de zin; “We blijven zoeken!” Alleen de meest betrokken boekhandelaars hielden dit vol. Tot vanmorgen. Toen kreeg hij van een boekantiquariaat uit Hilversum een mailtje:

Van: info@joopkaasantiquariaat.nl

Onderwerp: Hebbes!

Datum: 13 april 2010 10:55:26

Aan: lucas.touwslager@gmail.com

Hallo Lucas,

Je gelooft het niet. Maar ik heb ‘m gevonden. Ik moest vanmorgen hier in Hilversum een boedel leeghalen met een stuk of tien dozen oude boeken. Nadat ik vluchtig had gekeken, dacht ik even dat er helemaal niets bijzat. Maar tot jouw geluk begaf de bodem van één van de dozen het. Toen ik de boeken in een andere doos deed en die ene voorkant zag, wist ik het meteen. ‘Dit is de eerste druk waar Lucas al jaren naar op zoek is’. Zelfs ik kreeg er kippenvel van.

Bel even wanneer je het komt halen.

Met boekgroeten,

Joop

Boekantiquariaat Joop Kaas

In- en verkoop van tweedehands boeken

035 2730608

Na een opgewonden telefoongesprek was hij direct in zijn auto gesprongen en naar Hilversum gereden. Joop had hem het boek cadeau gedaan.

“Als je mij vertelt waarom dit boek zo bijzonder voor je is.”

“Het is bijna 50 jaar geleden dat ik dit boek van mijn opa kreeg. Het was voor mijn tiende verjaardag.”

“Hoe komt het dat je het boek niet meer hebt dan?”

“Ik vond het zo’n mooi boek dat ik het overal mee naar toe nam.”

“En toen heb je het helemaal kapot gelezen?” onderbrak Joop hem.

“Nee, ik was er heel zuinig op. Zo legde ik het boek nooit opengeslagen neer. Ik gebruikte altijd keurig een boekenlegger.”

“Wat is er dan gebeurd?”

“Op mijn veertiende ging ik in de paasvakantie een paar dagen bij mijn opa logeren. Ik was er net toen hij onwel werd en met de ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik ging toen met hem mee, maar ik heb hem niet meer gezien. Kort na aankomst in het ziekenhuis overleed hij. Totaal in de war ging ik daarna direct naar huis. Het boek lag nog bij mijn opa en ik heb het nooit meer teruggevonden.”

“Wow, wat een verhaal. Ik dúrf er niet eens meer iets voor te vragen.”

“Dankjewel Joop, dat waardeer ik zeer. Ik kom snel weer een keer langs, maar nu ga ik naar huis, want ik wil het boek direct gaan lezen.”

“Tuurlijk, dat snap ik.”

Iets te snel reed hij terug naar huis. Maar ook de flitspalen wisten blijkbaar dat het een bijzondere dag voor hem was.

Met het boek in zijn hand denkt hij even na en realiseert zich dat het bijna 48 jaar geleden is dat hij het boek kwijt is geraakt. Op 24 april 1962 overleed zijn opa.

Hij slaat het boek open om het te gaan lezen. Dan schrikt hij zich bijna letterlijk dood. Kippenvel doet de grijze haren op zijn armen recht overeind staan. Hij voelt een koude zweetdruppel langs zijn ruggengraat glijden. Op het schutblad staat met trillende letters een verkleurde boodschap;

“3 april 1958

Voor Lucas die vandaag tien jaar oud is geworden.

Je grootvader Cas Touwslager”

Dit verhaal was eerder te lezen op http://www.SchrijfbloQ.nl

De Smoothie

Het was niet gemakkelijk geweest. Het had hem heel veel moeite gekost. Op TV en op internet werd er heel luchtig over gedaan. Alsof je het een paar minuten nadat je het bedacht had al tot uitvoering kon brengen. Dat gold niet voor hem. Hij had er maandenlang mee op zak gelopen. Elke keer als hij het moment geschikt achtte, won de twijfel het weer.

Het begon tijdens de excursie onder leiding van een boswachter door de bossen bij Ede. De opmerking die zijn vrouw toen maakte bevestigde voor de eerste keer zijn grootste angst. Hij wist het nu zeker. Hij moest het gaan doen. Hoe zou hij het aan moeten pakken? De boswachter gaf, zonder dat deze het wist overigens, enkele bruikbare tips. Toevallig werd er in een TV-programma een kleine week later ook aandacht aan besteed. Een uurtje zoeken op internet maakte het plaatje compleet. Hij wist nu precies hoe hij te werk moest gaan. Maar over het psychologische aspect las hij nergens iets. Hij had er grote moeite mee het daadwerkelijk uit te gaan voeren.

Ergens eind oktober waren de signalen echter zo sterk dat hij wel tot actie moest overgaan. Hij moest zijn belofte nakomen, voordat het te laat zou zijn. Na een avond overleg met zichzelf trok hij de stoute schoenen aan. Een glas whiskey voor hemzelf en een lekkere smoothie voor haar. Sinaasappels, bananen, gepelde druiven, wat geconcentreerd acaibessensap een handjevol taxuszaadjes en een deciliter melk. Dat moest voldoende zijn om het werk te doen. Na het drinken van de smoothie ging zij direct op bed liggen. Met een glas in de ene hand en de fles whiskey in de andere, ging hij naast haar liggen. Te nerveus maar ook verdrietig om rustig te blijven wachten, dronk hij het ene glas na het andere leeg. Steeds meer aangelengd met warme tranen. Ook de tweede fles die hij had meegenomen ging helemaal leeg. Hij wilde de onwetendheid van zijn besluit zo groot mogelijk maken. Weer wakker en nuchter wist hij zeker dat het een tweede keer veel makkelijker zou gaan. Al hoopte hij wel dat er nooit een tweede keer hoefde te komen.

Toen hij zijn beste vriend enkele maanden later vertelde wat hij had gedaan, werd deze eerst boos;

“Waarom heb je niet het reguliere circuit bewandeld?”

“Ik heb haar beloofd er ongemerkt een einde aan te maken. Net zo ongemerkt als de ziekte was gekomen.”

“Wanneer wist je dat het moment geschikt was?”

“Op 29 oktober, haar verjaardag nota bene. We hadden die dag voor het eerst ruzie gehad en vlak daarna vertelde ze mij dat ze die ochtend zo’n leuke man had ontmoet.”

“Dat snap ik niet.”

“Die man was ikzelf!”

Dit verhaal was eerder te lezen op http://www.schrijfbloq.nl

De ontknoping

Zowel in Nijmegen als in Breda zijn de laatste 10 minuten ingegaan. Bij NEC – Ajax staat het 0-2 door twee vroege doelpunten van Suarez. In Breda heeft NAC een kleine tien minuten geleden gescoord en is de stand nu 1-1 tegen FC Twente, de andere kampioenskandidaat. De Ajax-supporters die zich massaal in de Arena hebben verzameld gaan helemaal uit hun dak.

“Wat zijn die Tukkers stil, wat zijn die Tukkers stil,” zingen ze niet alleen oneerbiedig maar ook volstrekt zinloos. Buiten het stadion is er niemand die ze hoort.

Even wordt het rustiger als op het grote scherm NEC in de 81^e minuut scoort; 1-2.

“Niks aan de hand,” proberen de supporters elkaar gerust te stellen. Maar ze hebben ook gezien dat Ajax zenuwachtig verdedigt. Als NEC nog een keert scoort gaat het feest alsnog niet door.

Dan wordt het doodstil in het stadion. In de 85^e minuut krijgt FC Twente een penalty. Iedereen houdt zijn adem in. Minutenlang lijkt het stadion leeg te zijn. Dan ontploft de Arena. Ten Rouwelaar, de keeper van NAC stopt de strafschop van Ruiz. Van held is hij nu de schlemiel van Twente.

Veel tijd om te juichen is er echter niet. Op het grote scherm ziet iedereen Stekelenburg in de fout gaan. De niet klemvaste bal wordt door de attente Sarpong in het doel geschoven; 2-2. FC Twente wordt toch kampioen. In Nijmegen fluit de scheidsrechter en de Ajax-sjaaltjes worden massaal op het lege veld gegooid. In Breda wordt nog gevoetbald, maar de meeste radiootjes zijn al uitgezet.

Plots klinkt er rumoer. “NAC heeft gescoord!” wordt er geroepen. Uit de luidsprekers klinkt “We are the Champions” en de Ajax-supporters vallen elkaar huilend in de armen.

Als hij wakker wordt kan hij zich zijn droom nog maar vaag herinneren. Hij loopt naar beneden en pakt de Telegraaf van de mat. “EERSTE KAMPIOENSCHAP FC TWENTE DOMPELT HOOFDSTAD IN ROUW!” kopt de krant in chocoladeletters.

Dit verhaal was eerder te lezen op http://www.schrijfbloq.nl

Brandschoon

Hoe hij het doet weet niemand. Na twee keer vijfenveertig minuten ploeteren in de modder komt hij brandschoon weer in de kleedkamer terug. Niet omdat hij, in het hoekje van het veld toekijkend, zijn teamgenoten het werk heeft laten opknappen. Nee, ‘Clean Cor’ zoals zijn bijnaam luidt, heeft zelf het winnende doelpunt binnen geschoten. Maar op zijn witte broekje zit geen spatje en zijn kousen zitten nog strak om zijn kuiten.

Cor is ook een fanatieke wandelaar. Door weer en wind. Over heide en door de bossen. Altijd komt hij brandschoon weer thuis. Hij wordt er wel eens van verdacht vlak voor binnenkomst zich snel te hebben omgekleed. Bewijzen daarvoor zijn er echter nooit gevonden. Als hem na een dag door de regen wordt gevraagd hoe het komt dat hij zo schoon is gebleven, antwoordt hij geheimzinnig; “Wie zich niet vies maakt, hoeft zich ook niet te wassen.”

Zijn vrienden zullen die ene keer nooit vergeten. Ze waren samen met Cor op weg naar de bruiloft van een goede vriend. Vlak voor het dorp waar de plechtigheid was, kregen ze autopech. Wachten op de wegenwacht zou te lang duren, dus legden zij de laatste kilometer lopend af. Over een modderig pad en in de stromende regen kwamen ze een half uur later doorweekt de kerk binnen. Alle rokkostuums leken veranderd in boerenoveralls na een dag mest uitrijden. Behalve het kostuum van Cor. Als door een ringetje te halen durfde hij als enige in de voorste bank plaats te nemen. Zijn vrienden dropen letterlijk af naar achteren.

Ook in figuurlijke zin was er nooit iets op Cor aan te merken. Ooit werkte hij op de postkamer van een bezemfabriek. Op zekere dag bleek dat er al langere tijd allerlei belangrijke post niet bij de geadresseerden aankwam. Ongedekte cheques en andere waardepapieren verdwenen spoorloos. Dat moest iemand van de afdeling zelf zijn en er werd dan ook een groot onderzoek, ‘Operatie Schone Handen’, ingesteld. Iedereen op de postkamer werd uiteindelijk op staande voet ontslagen. Behalve Cor, die zelfs promotie maakte.

Hij is een van de meest gewaardeerde trainers bij de grootste voetbalclub van het dorp. Zowel de kinderen als de ouders lopen met hem weg. Hij is niet alleen elke avond en het hele weekend op de club. Als het heeft gesneeuwd, zorgt hij er met zijn jongens voor dat de stoep voor het bejaardenhuis als eerste schoon is. Elke winter is hij de initiatiefnemer van het lokale wilgenknotten. Ook als het vriest heeft hij als eerste de zaag in de hand. Het succes van de sponsorloop ‘Schoon water voor Congo’ werd helemaal op het conto van ‘Ome Cor’ geschreven.

De vrouw van Cor schrikt als ze het lokale nieuwsblad van de mat plukt. “Geliefde coach verdacht van bezit kinderporno,” kopt de krant.

Dit verhaal was eerder te lezen op http://www.schrijfbloq.nl