“Succes!”
Ik moet even zoeken waar het vandaan komt. Dan zie ik het hoofd van mijn buurman uit het dakraam. Ik steek mijn hand op om hem te bedanken. Ik wil mij alweer omdraaien om door te lopen, want ik weet vaak niet wat ik moet zeggen als mij succes wordt gewenst.
“Wat vind jij toch zo fijn aan dat koude ijs?” vraagt hij lachend.
“Als je ooit een mooie tocht hebt gemaakt zou je die vraag niet stellen,” antwoord ik met opzet te zacht.
“Ik versta je niet. Wacht, ik kom naar beneden.”
Voordat ik hem kan tegenspreken, is het zolderraam al dichtgevallen. Nu snel weggaan durf ik niet. Ik wacht gelaten de komst van de buurman af.
“Kom even binnen,” zegt hij terwijl hij de deur op een kier houdt. “Hier is het tenminste lekker warm.”
Als ik naar zijn voordeur loop, baal ik van mijzelf. Ik wil dit niet, maar ik kan niet anders.
“Kopje warme chocomel, buurman?” vraagt de buurman met de nodige ironie in zijn stem als ik de deur verder openduw.
“Heb je ook koffie?” vraag ik aarzelend.
“Dacht je echt dat ik chocomel heb? Het is hier geen koek- en zopietent.” Hij moet keihard lachen om zijn eigen flauwe grap.
“Ik heb niet veel tijd, want ik heb met vrienden afgesproken,” onderbreek ik zijn gelach. Door de nadruk op vrienden te leggen probeer ik de afstand tussen ons beiden te benadrukken. Maar het lijkt net alsof hij mij niet heeft gehoord.
“Melk en suiker?” vraagt de buurman, terwijl hij naar de keuken loopt.
“Helemaal zwart graag,” antwoord ik bezijden de dagelijkse waarheid.
Als zijn verblijf in de keuken langer duurt dan ik verwacht, trek ik dan toch de stoute schoenen aan. Ik loop de kamer uit, trek de voordeur met een klap achter mij dicht en zonder om te kijken zie ik het verbouwereerde gezicht van mijn buurman. Eindelijk succes!
Dit verhaal was eerder te lezen op www.schrijfbloQ.nl
Verhaal140 
0 Reacties to “Succes is een keuze”