Het raadsel van Luz Ardiden

Ik was tijdens de Ronde op vakantie in Frankrijk om de Olympische Spelen thuis op televisie te kunnen zien. Daardoor heb ik de Tour de France op verschillende plekken live meegemaakt. Allereerst liep ik in Luik Eddy Merckx tegen het lijf. Daarna zag ik in de Jura Wiggins de Tour winnen en at ik in de Pyreneeën mosselen om een dag later diezelfde Brit berekenend die winst over de bergen heen te brengen. Ik ben erachter gekomen dat Belgen echt alles van wielrennen weten, dat iedereen, maar dan ook iedereen naar de Tour komt kijken en dat zelf fietsen bijna net zo belangrijk is.

 

Laatste etappewinnaar

‘Al 150 etappes zonder Nederlandse etappewinnaar!’ kopt Teletekst terwijl ik in de Pyreneeën klaar sta om de wielrenners aan te moedigen. Na de valpartij naar Metz is de kans klein dat ik hier een Nederlander zie winnen. Pieter Weening was in 2006 in Gerardmer de laatste landgenoot die zijn armen in de lucht mocht steken en de gladiolen in handen kreeg. Het kan echter altijd minder. Dat weten vier Oostenrijkse vrienden mij te melden. Slechts twee Oostenrijkers wisten ooit een etappe te winnen. In 1931 won Max Bulla drie etappes en hij was de enige Oostenrijker die ooit de gele trui droeg. Daarna duurde het tot 2005 tot er weer een Oostenrijker in de Tour de France zegevierend over de streep kwam. Hier vlakbij boekte Georg Totschnig in Ax-3-Domaines de grootste overwinning uit zijn carrière. Toch twijfelen deze wielerfans niet om elk jaar weer naar Frankrijk te komen.

 

Oostenrijkse vrienden

‘Voecklerbruck’ versta ik op de vraag waar zij vandaan komen.

“Vöcklabruck,” verbetert de oudste van de vier mij, terwijl hij op zijn wielershirt wijst.

Ik heb de vier Oostenrijkers de afgelopen twee dagen gadegeslagen. Elke ochtend hesen zij zich in hun roze of groene tenue. Getooid met helm en onmisbare zonnebril stapten zij dan op hun fietsen. In de loop van de middag kwamen zij weer terug op de camping om met een koud biertje binnen handbereik, de finish van die dag te bekijken. Daarna werd er een pastamaaltijd gekookt en gingen zij onder het genot van een dikke sigaar de plannen voor de volgende dag bespreken. Dat dit ritme erg vermoeiend is, blijkt wel als twee van de vier met hun ogen dicht naar de beklimming van de Peyresourde zitten te kijken. Pas als ik Günter, alias ‘Pinki’ aanspreek schrikt één van de twee wakker.

“Je kunt wel zien dat hij de jongste is,” zegt Günter terwijl hij naar de nog slapende Michael, alias ‘KMH’ wijst.

“Hij is duidelijk nog geen 40,” valt Norbert, alias ‘Norbi’ hem bij.

Navraag leert dat Günter 43 jaar oud is, Norbert en de stille Andreas, alias ‘Andi’ beiden 42 jaar zijn en dat Michael met zijn 39 duidelijk de junior is. Ze zijn lid van de privé-wielerclub ‘Vöcklabruck’ waarvan Günter de zelfbenoemde voorzitter is. Elk jaar zoeken ze een tiental sponsoren zodat ze in een nieuw tenue naar Frankrijk kunnen afreizen.

 

Alpen en Pyreneeën per fiets en mobilhome 

“Dit is alweer het achtste jaar dat wij met een camper de Tour achterna reizen. Niet de volle drie weken, maar steeds een dag of tien terwijl het peloton door de Alpen en de Pyreneeën zwoegt,” antwoordt Günter. “Langer mogen wij niet weg van onze vrouwen,” zegt hij er lachend achteraan.

“In het begin ging mijn opa nog mee, als kok én chauffeur,“ vult Norbert aan. De laatste vier jaar zijn het onveranderd ‘Pinki’, ‘KMH’, ‘Andi’ en ‘Norbi’ die ‘s ochtends een berg bedwingen, ‘s middags de finish live of op televisie bekijken en daarna zelf een pastamaaltijd bereiden. Het liefst blijven ze steeds een paar dagen op dezelfde plek. Na gisteren de  Aubisque en vandaag de Tourmalet te hebben bedwongen willen zij morgenvroeg nog naar Luz Ardiden. Op de vraag waarom deze berg en niet de Peyresourde of de Aspin, beginnen Norbert en Michael geheimzinnig te lachen.

 

Het raadsel van Luz Ardiden

“Om de bedriegers te ontmaskeren,” roept Günter quasi verontwaardigd. Het is duidelijk dat hij dit niet tegen mij, maar tegen de twee lachers zegt.

“Je kunt het gewoon niet hebben dat wij wel de top hebben bereikt en jij en Andreas niet,” antwoordt Norbert nog steeds lachend.

Dan komt het hele verhaal. Twee jaar geleden begonnen de vier in dichte mist aan de beklimming naar Luz Ardiden. In het begin fietsten zij keurig in een treintje omhoog, iedereen afwisselend op kop. Maar na een goede 10 kilometer klimmen moesten Günter en Andreas lossen. Nog een paar kilometer konden zij Michael en Norbert voor zich zien fietsen. Maar toen ze echt in de mist dreigden te verdwijnen riepen de achterblijvers dat zijn niet mee zouden rijden naar de top en hier alvast rechtsomkeert zouden maken. Toen zij na een paar minuten werden ingehaald door Michael en Norbert, dachten zij dat dezen ook waren omgekeerd. Verbaasd en vol ongeloof hoorden zij dat de beide mannen helemaal tot de top waren gekomen. Gezien de korte tijd en hun vage beschrijvingen kon dat niet kloppen.

“Morgen gaan we proberen dit mysterie definitief op te lossen,” zegt Günter.

“Voor ons hoeft het niet,” antwoordt Norbert. “Wij weten dat we op de top waren. Nu willen die twee eindelijk eens zien waar wij zijn geweest.”

Voordat de discussie in een welles-nietes-spelletje ontaardt, zien wij op de televisie nog net de finish van de Koninginnerit van Pau naar Bagneres-de-Luchon. Thomas Voeckler flikt het hem weer. Hij wint niet alleen de etappe, hij mag ook nog eens de bolletjestrui aantrekken. Op alle bergen kwam hij vandaag als eerste aan.