In 1984 begon ik met mijn studie Fysische Geografie in Utrecht. Ik woonde het eerste jaar nog thuis in Hilversum en reisde dagelijks met trein en fiets naar de Universiteit op de Uithof. Vanaf Utrecht Centraal fietste ik dan via het Vredenburg, Potterstraat, Nobelstraat, Nachtegaalstraat en Burgemeester Reigerstraat naar het Wilhelminapark. Hier had ik altijd een beetje het gevoel dat ik de stad verliet. Teleurgesteld fietste ik dan na een paar minuten op de Prins Hendriklaan weer tussen de bebouwing. Na de Jan van Scorelstraat gekruist te hebben, fietste ik vervolgens langs het net leegstaande Sint Antonius Ziekenhuis. Vlak voordat de straat via een laag viaduct onder de toenmalige ringweg doorging, lag aan de linkerkant een grijze kubusachtige woning.
Pas na een paar weken kwam ik erachter dat dit het Rietveld-Schröderhuis was. Ontworpen door Gerrit Rietveld , bij mij toen alleen bekend vanwege zijn stoel, in samenspraak met de bewoonster van het huis, Truus Schröder. Toen ik dat eerste jaar van mijn studie daar twee keer per dag langsfietste was mevrouw Schröder dik in de 90 en dat was aan het onderhoud goed te zien. De witte pleister was grauwgrijs. De primaire kleuren die het gebouw nu zo typisch bij de Stijl doen horen, waren niet goed meer zichtbaar. Voor de ramen hingen rafelige donkerbeige vitrages. Een enkele keer zag ik de vitrage bewegen en in de loop van de tijd fietste ik altijd iets langzamer langs het huis, in de hoop een glimp op te vangen. Niet zozeer van de oude bewoonster als wel van het interieur. Ik had echter nooit de moed om af te stappen, laat staan aan te bellen.
Een klein jaar later was duidelijk dat mevrouw Schröder was overleden. De staat van het huis was nog net zo deplorabel, maar de vitrage bewoog niet meer. Toen die een paar maanden later dan ook verdween, was duidelijk dat de renovatie was begonnen. Ik woonde intussen in Utrecht en kwam niet meer dagelijks langs mijn favoriete gebouw. Want dat was het ondertussen wel geworden. Ik stelde mij voor hoe het er van binnen uit zou zien en hoe het eruitzag in perfecte staat. Na de renovatie bleek dat wat betreft de buitenkant mijn verbeelding goed klopte. Het stralend witte pleisterwerk en de lijnen in de primaire kleuren waren precies zoals ik het mij had gedacht. Het interieur overtrof al mijn verwachtingen. Eigenlijk is het een vrij klein gebouw. Dankzij allerlei schuivende panelen is er echter veel ruimte te creëren. Daardoor lijkt het huis van binnen veel groter dan het in werkelijkheid is. Het meest onder de indruk was ik nog van het venster op de hoek aan de voorkant. Hier wordt geen raam opengezet, maar een heel huis. De ruimte stroomt letterlijk van buiten naar binnen. Ik heb nog nooit een huis gezien waar vorm en functie zo perfect samenkomen.
Nou was het wel zo dat ik als bezoeker niet alles zag. Het verhaal gaat dat het dak vaak aan lekkage onderhevig was. Een probleem dat zich vaker bij huizen van Rietveld voordeed. Een ander nadeel van het huis is dat het in Utrecht staat. De stad waar ik woon. Het huis is nu ongeveer twintig jaar open voor het publiek en ik heb het pas twee keer bezocht. Had het in een grote stad ergens in Europa gestaan, dan was ik er vast vaker geweest. Ik fiets er wel vaak langs. De laatste jaren ook met mijn dochters. Enthousiast vertel ik dan hetzelfde als hierboven. De oudste heeft zelfs korte tijd de ambitie gehad architect te worden.
Het zou trouwens nog jaren duren voordat ik erachter kwam dat er in Utrecht nog veel meer gebouwen van Gerrit Rietveld staan. Een heel fraai rijtje notabene aan de andere kant van die ringweg.
Verhaal140 
Een schitterend huis inderdaad. Ik had er nooit achtergekomen.
Je gaat het zien als je het door hebt.
Met dank aan Neerlands grootste filosoof: J.C.
Het verhaal bracht mij weer naar mijn jeugd. Dank je wel! 😉
Daar dacht ik wel aan, toen ik aan het schrijven was: “Dit moet menig Utrechter bekend voorkomen”
Nog een late reactie op je tweet, ik wist het echt niet, helaas geen punten :-).
Maar ik vind je verhaal hierboven geweldig. Er staan zoveel mooie gebouwen in Nederland, niet alleen de oude architectuur, maar ook moderne. Het vertellen hierover herken ik, ik ben vaak verbaast wat ik aan informatie in mijn hoofd heb (had een vader die veel vertelde). En dit delen met je kids is super omdat je ze enthousiast kan maken en ze op een andere manier naar ‘gewone’ dingen kan laten kijken.
Groet van d!